تست خبر عنوان مطلب

عنوان بخش

تاریخچه اولین تلاش برای تاسیس کارخانه آهن و فولاد در کشور، به قبل از 1930 میلادی بر میگردد. بروز جنگ جهانی دوم باعث توقف عملیات ساختمانی پروژه ساخت کارخانه آهن و فولاد در ایران شد. دو دهه پس از آن، دو عامل بهبود اوضاع اقتصادی کشور و نیز افزایش تقاضای داخلی فولاد، زمینه تأسیس اولین کارخانه تولید محصولات فولادی در ایران را فراهم آورد. در این رابطه یک واحد نورد تولید فولادهای ساختمانی در کشور بنا شد که این واحد با واردات محصولات فولادی نیمه تمام و انجام عملیات نورد بر روی آنها، محصولات خود را به بازار عرضه می‌کرد.

در اواسط دهه ۱۳۴۰ شرکت ملی صنایع فولاد ایران برای تولید آهن و فولاد به روش‌های احیای مستقیم تاسیس شد. اولین کارخانه فولادسازی در سال ۱۳۵۰ در اصفهان ساخته و در همان سال به بهره ‌برداری رسید. پس از انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۸ تغییراتی بنیادی در سازمان صنایع فولاد ایران صورت گرفت و شرکت‌های داخلی با یکدیگر ادغام شدند و شرکتی تحت عنوان شرکت ملی فولاد ایران (NISCO) را تاسیس نمودند.

از سال ۱۳۵۸ تا سال ۱۳۷۹ شرکت ملی فولاد ایران به عنوان تنها متولی فولاد کشور فعالیت داشت. در سال ۱۳۷۹ به موجب ماده ۶ قانون تمرکز امور صنعت و معدن و تشکیل وزارت صنایع و معادن (مصوب سال ۱۳۷۹(، سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع معدنی (ایمیدرو) تاسیس گردید و شرکت های تولید کننده فولاد کشور نظیر شرکت ملی فولاد ایران، شرکت فولاد مبارکه اصفهان، شرکت ذوب آهن اصفهان و شرکت فولاد خوزستان تحت پوشش سازمان مذکور قرار گرفتند.

امروزه فن آوریهای مورد استفاده در تولید محصولات فولادی در مراحل بعد از به دست آوردن فولاد مذاب یعنی ریختهگری و نورد، کم و بیش یکسان است. اما برای به دست آوردن فولاد مذاب یا خام، از فنآوریهای مختلفی از جمله روش های کوره بلند (BF) ، کوره قوس الکتریکی (EAF) و کوره القایی (IMF) میتوان استفاده کرد.با وجود آنکه بیشتر تولید فولاد خام در جهان به وسیله روش کوره بلند تولید میشود، اما به دلایل متعددی استفاده از روش کورههای الکتریکی مخصوصاً در ایران،توجیه پذیرتر می باشد.